Władcy Worksop

Thomas Lord Furnival I pozostawił Worksop w spadku po swojej śmierci swojemu synowi również Thomasowi. Był on jednym z ulubieńców króla Anglii Edwarda I. Dzięki przychylności króla w 1296 roku ustanowił Worksop miastem targowym. Plac targowy znajdował się wówczas na południe od klasztoru naprzeciw Gatehouse. Sprzedawano na nim przede wszystkim tańsze towary – stąd pochodzi nazwa ulicy znajdującej się na jego miejscu – Cheapside. Drugą lokalizacją rynku było skrzyżowanie obecnej ulicy Potter Street i Bridge Street, czyli tam gdzie obecnie znajduje się plac rynkowy oraz siedziba władz Bassetlaw. Na tym placu sprzedawano przede wszystkim bydło, zboże i wyroby garncarskie (prawdopodobnie stąd pochodzi nazwa Potter Street – ulica Garncarska).  W tamtych czasach w Worksop znajdował się największy targ pomiędzy Nottingham i Blyth, który w każdą środę zaludniał się sprzedającymi i kupującymi mieszkańcami Worksop i całej okolicy.
Miasteczko przez średniowiecze znajdowało się na południe od rzeki Ryton a na północ od lasu Sherwood. Od wschodu Worksop od Radford, gdzie królowały zabudowania klasztoru Worksop Abbey, dzielił prawie kilometrowy pas niezabudowanego terenu. Na zachodzie granice miasta wyznaczały zabudowania młyna miejskiego a dalej rozpoczynał się las, który w przyszłości miał przerodził się w park, w którym wybudowano później dwór dziedziców Worksop (Worksop Manor).Od zawsze głównymi ulicami miasta były Bridge Street i Potter Street, wokół których tętniło życie i które po dziś dzień wyznaczają historyczne centrum miasta.

Liczba mieszkańców Worksop w tamtych czasach jest trudna do ustalenia. Wiadomo jednak, że w 1348 roku miasto zdziesiątkowała plaga Czarnej Śmierci, która zabiła ponad jedną trzecią ogółu mieszkańców miasteczka. Niewiele wydarzeń z życia Worksop w czasach średniowiecza zapisało się na kartach historii tak, że trudno mówić coś bliżej o codziennym życiu mieszkańców, które toczyło się w cieniu zamku i oddalonego trochę na wschód klasztoru. Niewiele budynków z tamtych czasów pozostało do dziś. Jedynie kościół Worksop Priory, Gatehouse i wzgórze zamkowe są niemymi świadkami tamtych czasów.

Thomas Lord Furnival I zmarł w 1332 roku a Worksop zgodnie z jego wolą przeszło w ręce jego drugiej żony, która mieszkała na zamku w Worksop aż do swojej śmierci w 1354 roku, gdy Worksop ponownie wróciło do rodziny Furnival. W 1339 roku zmarł Thomas Lord Furnival II, który został pochowany w miejscowości Beauchief w okolicach Sheffield. Jego następcą został jego syn, również Thomas jak jego ojciec i dziadek. W historii znany jest, jako Thomas Lord Furnival „Hasty”. Od 1337 roku Anglia zaangażowała się w konflikt z Francją znany, jako wojna stuletnia. Król angielski Edward III rościł sobie prawa do francuskiego tronu po śmierci króla Filipa IV Pięknego. Nie zgodzili się na to bratankowie Filipa i rozpoczęła się najdłuższa wojna w historii Europy.  Początkowo wojna nie układała się szczęśliwie dla króla Anglii. Francuzi zaatakowali południe Anglii, ale nie zdobyli przewagi. Edward przeszedł do kontrofensywy. W 1346 roku Anglicy wylądowali w Normandii i Bretanii. Doszło do dużej bitwy na polach pod Crecy na południe od Calais. Wojska angielskie pokonały trzy razy liczebniejszą armię Francuzów. Zginął sprzymierzeniec Francuzów Jan Luksemburski król Czech.  Dzięki temu Anglicy mogli zwyciężyć w 1356 roku w bitwie pod Poitiers biorąc do niewoli króla Francji. W bitwie pod Crecy u boku króla Edwarda III walczył Thomas Furnival Hasty – Pan na dworze w Worksop.  Po jego śmierci jego następcą został jego syn William de Furnival To na nim zakończyła się męska linia dziedziców Worksop z rodziny Furnival gdy zmarł w 1383 roku.  Jego córka Joan de Furnival poślubiła Sir Thomasa Nevil. W tamtych czasach rodzina Nevil była jedną z najpotężniejszych rodzin w Anglii. Brat Thomasa – Ralph książe Westmorland był spokrewniony z rodziną królewską. Był dziadkiem króla Edwarda IV i króla Ryszarda III. Thomas Nevil  zmarł w 1406 roku i został pochowany w kościele klasztornym Worksop Priory. Jako, że nie miał dzieci z Joan de Furnival Worksop odziedziczyła jego córka z pierwszego małżeństwa Maud de Nevil, która ożeniła się w 1407 roku z Johnem Talbotem pierwszym hrabią Shrewsbury.  Maud de Nevil spędzała większość czasu w klasztorze w Worksop modląc się i rozmawiając z zakonnikami. Jedni ocenili by ją jako osobę bardzo pożną inni nazwali by ją dzisiaj zwyczajną dewotką. To dla niej wybudowano specjalną niedużą komnatę w Gatehouse - po prawo od wejścia dobudowany ganek, który istnieje do dziś.

John Talbot był najsławniejszym dowódcą wojsk angielskich podczas wojny stuletniej. Jednym z największych angielskich rycerzy XV wieku.  Zasłynął, jako dowódca wojsk brutalnie tłumiących powstanie Walijczyków. Od 1414 do 1419 roku był namiestnikiem Irlandii, następnie zasłynął, jako odważny i agresywny angielski dowódca podczas wojny stuletniej. Francuscy kronikarze ze względu na jego waleczność nazwali go „angielskim Achillesem”. Za zasługi podczas wojny stuletniej król Henryk VI w 1442 roku nadał Talbotowi tytuł hrabiego Shrewsbury (Earl of Shrewsbury), który od tego czasu na stałe pozostał w jego rodzinie. W 1445 roku król Henryk VI mianował go Wielkim Konetablem Francji. Zginął podczas bitwy pod Castillon pod Bordeaux we Francji w 1453 roku w wieku osiemdziesięciu lat. William Szekspir w sztuce pt. Henryk VI wspomina go, jako dzielnego rycerza. Od czasów Johna Talbota wyraźnie zarysowuje się nowa era w historii dziedziców Worksop. Od tego czasu mieli oni wiele posiadłości i interesów na terenie całej Anglii i poza nią i nie zamieszkiwali na stałe w Worksop.

Następcą Johna Talbota został jego syn również John - drugi hrabia Shrewsbury, który była pasowany na rycerza w 1426 roku w Leicester. Tak jak jego ojciec był Kanclerzem Irlandii oraz Skarbnikiem Anglii (Lord of Treasurer of England).  W 1455 roku rozpoczęła się w Anglii wojna domowa o sukcesję angielskiego tronu pomiędzy rodami Lancasterów i Yorków znana pod nazwą Wojny Dwóch Róż. To właśnie w czasie tej wojny John Talbot, który stanął po stronie stronnictwa Lancasterów zginął podczas bitwy pod Northampton w 1460 roku broniąc króla Henryka VI.

16 grudnia 1460 roku doszło do bitwy, którą nazywa się czasami bitwą pod Worksop. Nie pozostało wiele źródeł pisanych na temat tej potyczki. Wiadomo jednak, że Książe Yorku wraz z hrabią Salisbury i kilkoma tysiącami żołnierzy podążało tą drogą z Londynu do Yorku. W Worksop wojsko zatrzymało się pod klasztorem Priory w poszukiwaniu schronienia i jedzenia. To właśnie wtedy na ich drodze stanęły wojska hrabiego Somerset Edmunda Beaufort. Wydaje się jednak, że potyczka nie trwała zbyt długo i nie zakończyła się rozwiązaniem. 30 grudnia 1460 roku przeciwnicy stanęli jeszcze raz naprzeciwko siebie na polach pod Wakefield sześćdziesiąt kilometrów na północny zachód od Worksop. W bitwie tej zwyciężyli stronnicy Lancasterów a książę Yorku zginął w walce.

Kolejnym dziedzicem Worksop został kolejny (już trzeci) John Talbot - hrabia Shrewsbury, najstarszy syn Johna Talbota drugiego hrabiego Shrewsbury. Podzielił on losy swojego ojca ginąc podczas Wojny Dwóch Róż pod Coventry w 1473 roku. Jego syn George Talbot został czwartym hrabią Shrewsbury w wieku pięciu lat. W 1487 roku walczył u boku króla Henryka VII w zwycięskiej bitwie pod Stoke, która była ostatnią bitwą Wojny Dwóch Róż, która ostatecznie przesądziła o objęciu tronu Anglii przez dynastię Tudorów. George był ojcem chrzestnym najstarszej córki króla Henryka VII – Małgorzaty Tudor. George Talbot zapisał się w historii miasta Sheffield, jako budowniczy dworu Sheffield (Manor of Sheffield) w 1516 roku. W 1520 roku ufundował nową kaplicę w katedrze w Sheffield znaną dziś, jako kaplica Shrewsbury, pod którą znajduje się grobowiec rodziny Talbot. To za jego czasów przeniesiono siedzibę z zamku w Worksop do dworu powstającego w parku na południowy zachód od Worksop, choć hrabiowie Shrewsbury częściej już wtedy rezydowali w Sheffield niż w Worksop. Wiadomo, że George Talbot czwarty hrabia Shrewsbury posiadał dom w Parku Worksop, którym był prawdopodobnie istniejący do dziś Worksop Manor Lodge.  Zamek w Worksop popadł w ruinę, a wiele kamieni z jego murów zostało wykorzystane przy budowie murów klasztornych w Worksop Priory. George po swojej śmierci został pochowany w grobowcu w katedrze w Sheffield w 1538 roku.